Okul gezisinden notlar..

Okul yıllarımı hatırlıyorum, bir okul gezisi düzenlendimi anneme gidebilmek için yalvarısımı. Okul gezisi demek başında bir sürü gardiyan gibi hoca dikiliyor olmasına rağmen sonsuz eğlence demekti. Derslerin o yoğun temposundan uzaklaşmak, fizik sınavını bir an olsun düşünmemek, arkadaşlarınla ders okul derdi olmadan özgürce beraber olup gezebilmek ve derslerde buz gibi görünen öğretmenlerinin farklı bir yüzünü keşfetmek, onları spor kıyafetler içinde görmek, onlarla okul dışı muhabbetlere girmek demekti. Gezi amacı her ne olursa olsun ne arkeoloji müzesini umursamak ne de tarih öğretmenin anlattığı hikayeleri dinlemekti.. Akşamları birinin odasına toplanıp pijamalarla yatağa tüneyip saatlerce sohbet etmek ve kaçarsak bizi yakalasın diye kapıda sandalye üzerinde uyuklayan öğretmene odaya yarım saat geç gidebilmek için yalvarmaktı.

Şimdi herşey farklı.. Öğrenciler daha özgür, arkadaşlarıyla daha sosyal ve öğretmenleri ile mesajlaşabilecek kadar yakın oldukları için belkide eskisi kadar çekici değil geziler.. O yüzdendir ki bir sürü gezi katılım yetersizliğinden iptal ediliyor artık.. Daha faydalı vakit harcayabilecekleri şeyler peşindeler artık. Eski çalıştığım okulumda 3 sene boyunca yaptığım Avrupa Gençler Parlamentosu ve yeni okulumda devam ettirdiğim Model Birleşmiş Milletler benzeri sosyal kulüpler çok daha cazip artık. 

Kısacası biz salaktık, şimdiki çocuklar daha zeki :)

Avrupa Gençler Parlamentosunda, çevre, dış işleri.. vs gibi komitelere ayrılan çocukların kıran kıran AB sorunlarını tartışmaları, 'resolution' dedikleri taslaklar halinde buldukları çözümleri yazmaları, hatta resmi olarak tanınan bir konferans ise bunun Türkiye veye yurtdışındaki gerçek parlamentolara sunulması müthiş bir fırsat öğrenciler için. Bizim zamanımızda bunlar yoktu veya yaygın değildi, belki olsaydı bizde şu kız kıza pijama sohbetlerinden kurtarabilirdik kendimizi. Yeni başladığım okulumda da yine benzer bir kulüpte yer olduğunu ve bu kulüpte çalışmamı istediklerinde önce biraz canım sıkılmıştı aslında, sıfırdan başlıyoruz dedim. Bu sefer kulüp 10 değil 70 öğrenciydi. Model Birleşmiş Milletler adından da anlaşılacağı gibi BM'in bir modeli, öğrencilerin temsil ettikleri ülkeler var ve çalıştıkları komiteler var. Konferanslarda takım elbiselerinin içinde kıran kırana savaşan küçük politikacılar onlar. O kadar çok araştırma yapıyorlar ki, bir bakıyorsun Kuzey Kore'nin ticaretini tartışıyor, bir bakıyorsun İsrail'in enerji kaynaklarını; Bangladeşteki, Madagaskardaki askeri darbeye kadar neler bildiklerine inanamıyorum bazen, bu çocuklar 15-19 yaş aralığında. 

Çoğu zaman arka tarafa geçip oturup seyrediyorum sadece.. Onlar geleceğimiz bizim..

Nisan ayının 1. haftasında 600 kişi ağırlayacağımız bir konferans düzenliyorlar. Kimi ulaşımla ilgileniyor kimi konferans boyunca yenecek yemeklerden sorumlu, kimi sponsor bulma peşinde.. Yurtdışından avukatlar, profesörler getirtiyolar eğitim almaları için.. Müthiş bir emek harcanıyor. 

Biz çoğu zaman sadece uzaktan seyrediyoruz..

Şimdi ise yollardayız..

Varan otobüsünün en öndeki koltuğuna tünemiş bu yazıyı yazarken aslında Ankara yollarındayız. 

Benim 20 öğrencimin dışında diğer okullardan da öğrenciler dolu otobüste..

Akşam 6 da açılış töreni ile başlayacak konferans maceramız bütün haftasonu geç vakitlere sürecek. 

Ben ise sanırım hala o lisedeki kapadokya gezisinde gibi hissediyorum kendimi..

Sanki yanımdaki çocuklar benden daha büyük gibi geliyor,

Sanki ben büyümemişim gibi, hep bir muzurluk içimde..

En son 2 sene önce 5 öğrencimle yine Ankara'ya gittiğimizde konferans TBMM'nin CHP salonunda yapılmıştı, öğrenciler orda kıran kırana tartışmalara katılırken ben ise meclisin cumhurbaşkanı giriş kapısının önünde kendi resmimi çekme peşindeydim:)

Diyorum ya hep bir muzurluk.. ben lisedeki kapadokya gezimde neye eğlendiğimizi bile hatırlamadığım Ihlara vadisinin merdivenlerinde kalmışım hala ...

Dönem değişmiş, öğrenciler değişmiş, roller değişmiş... ben kalmışım;

Ankara otobanının bilmem kaçıncı kilometresinden sevgiler;

irem