Monday, December 2, 2013

Ayrı odada yatmak mı? yatmamak mı?

Mevzu derin.
Bebek ile ayrı odada yatmak mı? yatmamak mı? Yoksa yatamamak mı?
Bizim için 3. seçenek geçerli oldu.
Artık vakit geldi, bizimki de 4. ayına giriyor 10 gün sonra. 'Geç bile kaldın, odaları ayır' diyen oldu. 'Ayırma daha korkar' diyen oldu. 'Anne-babasından ayrı kalmasın, yazıktır' diyen de oldu.
Profesyonel görüşlerin neredeyse tümü bebeğin 3. aydan sonra kendi odasında yatması taraftarı.
Anne blogları öyle demiyor.
'Gönül ferman dinlemedi ayrılamadım, soğuktu, karanlıktı, uzaktı, korkuyordu, bize zor oldu..' diyenler var.
Bizim evde de durum farksızdı.
Yatağımızın başucunda yanları şeffaf pileksiden, bebeğin uyanınca hemen bizi gördüğü bir beşiği var. Doğduğu günden beri bu beşiğinde yatıyordu. Son zamanlarda öyle tatlı bir hal almıştı ki, gece kendi kendine uyanıp ağlamadan bizi seyrediyordu uykumuzda.
Gözlerimi bir açıyorum, iki boncuk göz beni kesiyor.
Ne yazıkki beşiğimiz bizi daha fazla götürmedi. Sarp kollarını açarak, yayılarak, hatta çapraz yatmaya başlayınca kafasını, ellerini, kollarını devamlı beşiğin şeffaf kısımlarına vurur oldu. Öyle sesli vuruyordu ki hem canı yanıyor, derin uykusundan ağlayarak fırlıyor, hem de bizi uyandırıyordu.
Vurmaları artıp, uykusunun en az 10 kere bölündüğünü farkedince artık yeni doğan beşiğimizin miyadını doldurduğunu anladık. Ertesi gün kesinlikle kendi karyolasında yatması gerekiyordu. O günün sabahından başlayarak bana bir hüzün çöküverdi. Nasıl ayrılacağım? Uyanınca beni göremeyecek mi şimdi? Odası biraz soğuktu, ekstradan koyduğumuz radyatörü açsam olmaz, evhamlıyım gece açık bırakamam, ya sesini duymazsak? Telsiz koysak? Kendi karyolasını bize taşısak olmuyor,çok büyük taşınmıyor, orada monte edildi ve kaldı. Anneme soruyorum 'ben karışmam' diyor. Arkadaşıma soruyorum 'kesin ayır' diyor. İnanır mısınız tüm günü bu düşüncelerde geçirdim. Sonunda annelik duygularım ağır bastı ve ben bu ilk ayrılığa henüz dayanamayacağıma karar verdim. Ama nasıl? Anlayın işte, gece uyandığında korksun istemedim. Birde tabi madalyonun öbür yüzü var. Yataktan bile kalkmadan uzanabildiğim bir beşiğin rahatı olmayacaktı. Her 'vik' dediğinde kalkıp yan odaya gidip bakacaktık. Hele birde Sarp'ın sabah 5'ten sonraki uykusu tam bir tilki uykusu misali, 5 dakikada bir kalkar, ağlar. Ne yapmalı ne etmeli derken akşam oldu bile. Bizimkisinin gözünden uyku akıyor, ben hala öyle mi böyle mi diyorum.
Elimiz mahkum yatırdık kendi odasına, yatağına.
Normalde sarp 18.30 dedin mi gece uykusuna dalar, bizde yanına bile uğramaya gerek duymayız. Ama şimdi durum farklı, Sarp abi olmuşta, yalnız başına kalırmış. İkide bir gir çık, gir çık.
Sonunda dayanamadım annemi aradım.
'Ben Sarp'tan ayrılmak istemiyorum, bana sendeki karyolayı versene' dedim.
Annem, Sarp ona gittiğinde rahat uyusun diye Ikea'dan çok şirin bir karyola almıştı, gece 8 sularında karyolaya talip oldum. Eşim yüklendi beşiği anneme götürdü, karyolayı getirdi, çarşafını serdik, hemen odasındaki yatağından yanı başımızda ki yeni karyolasına transfer ettik Sarp'ı.
Hiç ruhu duymadan 'hooop' diye geçiriverdik yeni karyolasına. O gece rahattan mıdır nedir ilk kez kesintisiz 8 saat uyudu. Yine uyandı sabaha karşı 5'te, bizi izledi, bakındı, uykuya dalmadı ama en azından bizim yanında olmamızın ona verdiği güvenle mutlu mutlu kalıverdi yatağında.
Velhasıl kelam, 3.5 aylık minik Sarp hala bizimle yatmaya devam ediyor.
Şimdi bu yazıyı okuyup kritik eden deneyimli anneler olacaktır. Benim şahsi fikrim ne uzman görüşü, ne başka anne-baba görüşü dinlemeyin. Gönlünüzden nasıl geçiyorsa onu yapın. Zorluk çekerseniz de kendi verdiğiniz karar sonucu zorluk çekmiş olun.
Canınız ayırmak istiyorsa, uyuyamıyorsanız ayırın.
Yok benim gibi karalar bağlayacak ve onu özleyecekseniz ayırmayın.
Siz hiç anne-babasıyla yatan koca adamlar gördünüz mü? İllaki bir gün özgürlüğüne kavuşup kendi odasına güle oynaya geçeceği günler gelecek. Benim annelik hormonlarım bu zamanın 3.5 aylık bebek için henüz erken olduğu kanısında.
İşte bu da Sarpoşumuz, Öncesi ve sonrası, hatta 3 farklı yatakta uyuyan Sarp…
Beşiğimin en güzel yanı anne-babamı seyredebiliyor olmamdı.

Ama artık kabıma sığmıyorum...

Bu beşik bana dar...

Bu odamdaki yatağım, rahat amaaaa…..


Yine ne varsa ananemde var.. Ondan gelen karyolam sayesinde peek bir rahatım, hemde anne-babamdan ayrılmadan :) 









No comments:

Post a Comment