Yardıma muhtaç patiler:)

Sadece baskaları icin mi calısıyoruz yoksa kendi ruhlarımızı da doyuruyormuyuz?

5 Ocak 2011 gercekten cok soguk bir gundu, bir gece once televizyonda 'en soguk gun' palavralarını atıyorlardı yine.. Benim ise hic birsey umrumda degildi cunku uzun zamandır yapmak istedigim seyi gerceklestirecektim, hemde 23 tane pırıl pırıl öğrencimin yardımı ile. Senelerdir çekindiğim bir teklif öğrencilerimden gelivermişti, sokak köpeklerine yardım edecektik. Yıllar önce bir gun sabahın cok erken bir saatinde üniversitedeki finalime yetişmeye çalışırken, apartmanın arka otoparkına sığınmış 15e yakın köpek tarafından kenara sıkıştırılmış ve hatta ısırılmıştım.. Böyle travmatik bir durum yaşayan bir insanın normalde köpeklerde nefret etmesi gerekir değil mi? Oysa bu beni kamcılamıstı. Bu köpekler korkmus, aç ve evsizlerdi.. ve bu yüzden vahşileşiyorlardı. Onlara yapılacak en güzel yardım beldiye tarafından toplatılıp barınaklara götürmekmiydi?? emin değildim, çünkü belediye elemanları da ellerinde uyusturma tabancaları ile hayvanları ölümüne korkutup, onları bayıltıyordu. ve bir çoğu da... zehirleniyordu...

kafamda bu yüzlerce düşünce ile yıllarca oyalandım. Bir gün habertürk gazetesine asılmak üzere bir yazı yollamıştım, ne olacak bu köpeklerin hali diye.

Yayınlanan yazı tamamen değiştirilmişti. 'Mahalle sakinleri sokak köpeklerinden muzdarip' diye.

Biz muzdarip değildikkii!! Onlar sokaklardan muzdaripti, açlıktan, evsizlikten !!!

Hepsi sıcak bir yuva, onlara uzanan şefkatli bir ev peşindeydi..

Elim kolum hep bağlı, hep birşeyler yapmak istiyor sonra hayatımın rutin temposuna dalıp yapamıyordum..

Taa ki bir gun, öğrencilerim bana 'haydi hocam barınağa gidelim' diyene kadar.

Gittik. Kolilerimizle gittik. Gıda yardımı götürdük. Battaniye götürdük.

Bize uzanan her patiyi şefkatle karşıladık, oynadık onlarla.

Ve eve döndüğümde? Çok farklı şeyler hissediyordum, başımı yastığa koyduğumda nasıl huzurlu uyuduğumu tarif etmem imkansızdı.

Bunu rutine bağlamaya karar verdim, etraftan hiç yardım toplayamasam bile DiaSa da 20 paketlik makarna kolisinden götürmeyi veya 5 liraya alınan 5 kiloluk büyük makarna poşetlerinden götürmeyi; yine DiaSa da 20 Tl ye satılan çift kişilik yün battaniyelerden götürmeyi ihmal etmeyeceğim. Birikmiş eski gazetelerimi götürüp onları da biraz olsun sevgiye doyurmayı ihmal etmeyeceğim.